प्रकरण १५

हे माझे दुसरे पुस्तक दोन लघु कादंबर्यांचे आहे अजून मनोहर आहे - जेष्ट नागरीक बर्याचदा सहचर सोडून गेल्यावर एकाकी पडतात. कालक़्रमण होतच असते. पण जीवनात एकाकीपण पोकळी जाणवते अशावेळी तब्येत तंदुरुस्त असेल व मन टवटवीत असेल तर या वयात पण साजेसा सहचर असणे ही नैसर्गिक भावना असू शकते अर्थात यात कुठलाही स्वार्थ नसावा जबरदस्ती नसावी व जबाबदारीचे ओझे पण नसावे निखळ मैत्रीपूर्ण असे नाते जीवनात सुखद ओलावा आणते समाजाची याकडे बघण्याची दृष्टी निकोप असावी अर्थात हे नाते कसे असावे, हे पुर्णतः त्या दोन जेष्ठ नागरीकांनी आणि गरज असल्यास निकट आप्तेष्ठांनीच ठरवावे व त्यात समाजाने उगाच नाक खूपसू नये या विचार धारा घेऊन ही कथा येते. शुरा मी वंदिले -. म्हटले तर हलकी फुलकी कथा शोधले तर असे दिसेल की केवळ अभ्यासात हुषार म्हणून सर्व साध्य होत नाही अहंकार हा फार मोठा दुर्गूण . तो सर्व गुणांवर पाणि फिरवतो वेळीच सावरले नाही तर आत्मनाश होऊ शकतो अपरिपक्व मनाचे हे लक्षण खरे तर आपले अंतर्मन योग्य सुचेना देत असते ,पण आपण दुर्लक्ष करतो व फसतो इथे सावरायला योग्य गुरू मिळणे हे महा भाग्य अर्जून महापराक्रमी , भवसागरात गोंधळला पण सावरायला गुरू श्रीक्रुष्ण लाभला इथे रवी सारखा genius engineer गोंधळलाय वाचाच प्रफुल भिसे