प्रकरण १
३६७....३६६.....३६५....३६४.....३६३.. छे, छे! हा काय क्रिकेटचा स्कोअर नाहीये, हे तर आहे चक्क सिग्नलच काउंटडाऊन,
चुकून जरी ही वेळ शाळा ऑफिसात पोहोचायची असती ना, तर तुम्हा आम्हा कोणालाच साधी कल्पनाही नाही करता येणार एवढा मोठ्ठा प्रचंड गदारोळ त्या चौकात झाला असता.
*३५७... ३५६.....३५५..... ३५४..... ३५३..... 'इतके केविलवाणे आकडे बघून गाड्याही जांभया देत बसल्या होत्या एव्हाना गारेगार झालेल्या अलिशान फोर्डमध्ये ड्रायव्हर निवांतपणे पेपर वाचत बसला होता. फटफटी, होंडा, करिझ्मा, पल्सर, दुरदुरी.... पिरपिरी...... किरकिरी..... सगळ्या सगळ्या गाड्या चक्क स्टैंड लावून रस्त्यावर दिवस कंठत बसल्या होत्या..
३४३......३४२......३४१...... ३४०.....३३९..... एरवी सिग्नलच काय पण सिग्रलचा खांबही तोडून जाण्यात सरावलेल्या या गाड्या आज मात्र पेट्रोल गिळूनही गप्प बसल्या होत्या. खरंतर रस्त्यावर म्हणावी तितकी गर्दी नव्हतीच मुळी, पण तरीही स्वतः घामाने आंघोळ करीत आपल्या लाडक्या गाड्यांना भाजक्या उन्हात कडकडीत वाळवण्यापलीकडे एकाही वाहनचालकाला पर्याय नव्हता.
३३५....३३४......३३१.......' इतक्या रटाळ रस्त्यावर बहुदा सिग्रलच काय तो तेवढा अँक्टिव्ह उरला होता.पण अस नेमक काय झाल होत बरं?
एक रस्ता कात्रजकडे घेऊन जाणारा तो चौक होता. चौकातल्या तिन्ही रस्त्यांवर वाहन खोळंबली होती. कारण सफेद कपडे घातलेल्या एका प्रचंड मोठ्या जमावाचा कसलासा मूक मोर्चा ऐन चौकात येऊन थडकला होता. अत्यंत शांतपणे आणि धीमी पावले टाकत मोर्चा मंद गतीने पुढे सरकत होता. ना कसल्या घोषणा ना निषेध! त्यामुळे बघ्यांच्या नजरांना किंचीतही विरंगुळा उरला नव्हता उलट सारा वाहता चौकच पेंगुळला होता.
समोरच्या बाजूच्या वाहनांच्या थोड्याफार चुळबुळीमुळे अताशा वन-वे चा टू-वे होऊ पहात होता. पण छे! एका आडदांड ट्रैफिक पोलीसाने चांगला सज्जड दम भरून त्यातली हवाच काढून घेतली. झाल, मूक मोर्चामुळे आख्खा चौक दुखवटा पाळत तळमळत होता.
'३१०.....३०९. ३०८....३०७ ३०६.....
ढेपाळलेल्या गाडयांना धक्काबुक्की करीत एक देखणी गाडी भर चौकात अगदी पुढे येऊन दाखल झाली. तशा त्रासलेल्या वाहनचालकाच्या भुवया किंचितशा ताणल्या गेल्या होतीच तशी ती गाडी !
"We don't
Drive fasssst..
We Fly slow!
गारद वाचणारा सपशेल गारद मडगार्डवरच्या दोनच ओळीत अशी काही खणखणीत धमकी होती ना, की वाचणारा दोन चौक मागेच उडून पडेल. म्हणजे तोंडही न उघडता एकदम्म.... च्यामारी! फटक्क च्यायला भेंडी!" त्या देखण्या बाईकहूनही देखणी दिसणारी तिची मालकीण दिमाखातच तणतणली.
"वैजू, सांगत होते ना मी तुला, की नको एवढी घाई करूस म्हणून बघ, काय फायदा झाला का त्याचा?" तिच्या मागे बसलेली एक नाजूक पोरगी आपल्या मैत्रिणीला समजावत म्हणाली.
"मयू, खाली उतर गाडी चालवणाऱ्या वैजून मयूला फर्मावल
"अगं, पण का?" बहुदा मयूला वैजूचा पूर्ण अंदाज आला होता. आणि म्हणूनच ती गोंधळली, पण बिचारी खाली मात्र उतरली. त्यासरशी वैजूने गाडी स्टँडला लावली आणि मयूला सांगितलं.
"जरा घट्ट घर गाडी." आणि पुढल्याच क्षणी ती बिलंदर वैजू त्या देखण्या बाईकवर चढून उभीदेखील राहिली...
ऐवढया वेळ ढेपाळलेला आख्खा चौक माना वळवून वळवून टू-व्हिलरवर ऐटीत उभ्या राहिलेल्या वैजूकडे बघतच बसला. फक्त एक स्टैडवर लावलेल्या एन्टायसरवर उभं राहिलेल ते बिलंदर ध्यान मान उंच करून, टाचा उचलून आणि एक हात कमरेवर ठेवून, संथपणे चाललेला तो मोर्चा नक्की किती दूरपर्यंत आहे याचाच ती अंदाज लावत होती. पण छे! कितीही दूरदूरवर पाहिलं तरी लांबच लांब पसरलेल्या त्या जमावाचा शेवट काही नजरेत मावेना. शेवटी मनाशी काहीतरी ठरवून बैजूने हातातली चावी गरगर फिरविली.
"मयू, यांचा मोर्चा पुढे जायची वाट बघत बसण्यापेक्षा सरळ आमरण उपोषणाला बसाव "
"म्हणजे?.. वैजू, तू आधी खाली उत्तर नंतर बघू उपोषणाचं." एक उडी डिव्हायडरवर मारून केली वैजू खाली उतरली आणि चटकन् तिने गाडी चालुकेली. तिच्यामागे गाडीवर बसत मयूने विचारल,
"वैजू, मग करायचं काय आता?"
"इथे दिवसभर बसून रहाण्यापेक्षा फक्त दोन मिनीट मला घट्ट धरून बस " वैजूने गियर टाकला आणि काही समजायच्या आतच गाडी जोरात पिटाळली.
"वैजू, वैजू, अगं काय करतेस?" चौकातले तीन-तीन ट्रैफिक पोलीस, रस्ताभर पसरलेल्या गाड्या आणि मघापासून वैजूवरच रोखलेल्या त्या
सगळ्यांच्या नजरा.....
परिस्थिती लक्षात घेऊन मयू वैजूला रोखण्याच्या प्रयत्नात जवळपास किंचाळलीच.
पण वैजूने मात्र आपल्या खट्याळ नजरेने सारा वैतागलेला चौक फक्त एकवार न्याहाळला. सोयीस्कररित्या सगळ्यांकडे कानाडोळा करीत आपली एन्टायसर बाईक त्या वन-वे च्या डाव्या कोपऱ्यापर्यंत उधळली आणि मागे बसलेल्या मयूला जोरात ओरडून सांगितलं,
"मयू, आरडाओरडा करू नकोस, गप्प डोळे मीट आणि मला घट्ट धरून बस "
काय होतय ते समजायच्या आतच मयूच्या डोळ्यांसमोर अंधार गुप्य! त्यांचं धाडस पाहून रस्त्यावरचा प्रत्येक गाडीवाला अवाक ट्रैफिक पोलीसांच्या डोक्यात तर मुग्याच आल्या. एवढंच काय, मूक मोर्चातही कुजबूज वाढली. अस केल तरी काय त्या जोडगोळीन?
पादचारी भूयारी मार्ग गाडीवर चढून मोर्चाचा अंदाज घेताना बैजूने भूयारी मार्गाचा फलक वाचला. डाव्या बाजूच्या वन-वे पासून पलीकडे उजव्या बाजूच्या रस्त्यावर मोर्चा पार करून तो भूयारी रस्ता उघडत होता. दिवसभर रस्त्यावर तात्कळत बसण्यापेक्षा थोडी रिस्क घेतली तर कुठे बिघडलं? आणि म्हणूनच वैजूच्या सुपीक डोक्याने विचार पक्का करून थेट भूयारी मार्गात सूर मारला होता.
१९२.....१९१.....१९०.....१८९.....१८८.....
"पॉम्म्म्म Ssss पॉम्म्म्मssss" वैजूने हेडलाईट लावून हॉर्न वाजवत गाडी जपून चालवण्यास सुरुवात केली. "जरा हळू वाजव ना हानं इथे आवाज घुम्न कानठळ्या बसताहेत. घाबरलेल्या मयुने आत्ताशी डोळे किलकिले केले. "बाजूला हो ग." भूयारी मार्गात कोणीतरी किंचाळतच वैजूच्या मार्गातून आपला जीव वाचवत पळाले.
"आता गं बया, आता हिथं बी फटफटी!" अंधारातच एक उद्गार
वैजू तोल सांभाळत गुळगुळीत पायऱ्यांवरून गाडीची कसरत करत होती..
"वैजू, जरा हळू हाक ना या पायऱ्यांमुळे पाठीचे मणके मोडायची वेळ आलीये " धक्क्यांनी मेटाकुटीला आली होती बिचारी मयू "अजून हळू चालवली ना तर बंद पडेल ती इथेच आणि एकदा बंद पडली ना तर आपल्या दोघींना डोक्यावर उचलूनच बाहेर आणाव लागेल तिला."वैजूला त्या काळोखातही विनोद सुचत होते.
"मयू, एकदम्म घट्ट घर, आता मी एकदम्म ताणून घेणारे" समोरचा अंधुकसा उजेड आणि भूयारी मार्गाचा अखेरचा चढ लक्षात घेऊन वैथूनेकमालीचा वेग वाढवला. पायऱ्यांच्या चढाने कशीबशी गाडी चढून वर आली चढून कसली उडूनच रस्त्यावर आली म्हणा ना.
१६६....१६५....२६४....२६३....१६२....
कोण बघणार त्या सिग्नलकडे रस्त्यावरची एकूण एक नजर त्या काट्यावरच फिदा होती. मध्ये मूक मोर्चा असला तरी लोक माना उंचावून, टाचा उचलून तर कोणी डिव्हायडरवर चढून चढून त्या जोडगोळीलाच आश्चर्याने बघत होते.
"We don't
Drive asssst.
We Fly slow!"
कोणी हेवा करीत तर कोणी आश्चर्याने आणि खरंतर कौतुकानेच जो तो ते वाक्य वाचत राहिला, जणु मागे वळून बघणं वैजूला ठाऊकच नव्हतं, पण मधूने मात्र अत्यानंदाने आपले दोन्ही हात हवेत उंचावून सगळ्या बघ्यांच्या नजरांना खिळवून तेवढे ठेवले,
१५२....१५१......१५०.....१४९.....
बापडया सिग्नलकडे बघण्याने भान कोणाला उरले ?
