प्रकरण ६
नानघरच्या पुलावर भरपूर मोठा जमाव जमावाला हटकत, पत्रकारांना चुकवत इन्स्पेक्टर मोरे स्थानिक सरपंच मामासाहेब आदकांची भेट घेण्यास गेल्या. स्वतः मामासाहेब आदक हात जोडून इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेना म्हणाले,
"इन्स्पेक्टरबाई, झाल ते फारच वाईट झाल. आमच्या गावातील सधन शेतकरी आणि ऊस उत्पादक महासंघाचे सदस्य ढवळेसाहेबांच्या मुलाचा काल रात्री अपघातात इथे बळी गेलाय. बाई, तुम्ही लागेल ती मदत सांगा, पण ताबडतोब शोध लागलाच पाहिजे. आपल्या फार
जवळच्या माणसाचं नुस्कान झालंय." "सरपंच दादा, काही काळजी करू नका. आम्हीही जीवाचं रान करतोय, आमच्या परीने सगळे प्रयत्न चालू आहेत. खूप लवकरच शोध
लागेल. तुम्ही फक्त थोडा धीर धरा" इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेनी उगीचच सारवासारव केली आणि गर्दी पांगवत एकदाच्या त्या तिथून बाहेर
पडल्या. नानघरफाटा सोडून चौफुल्यापर्यंत घाईघाईने पोहचत त्यांनी अचानक गाडी थांबवली.
"मैडम, काय झालं ?"
"पोलीस चौकीतून जाधवबाईचा फोन आला होता. पाचच मिनिट झाली आहेत. त्या दोन पोरींपैकी एक टारगट पोरगी आपल्याला गुंगारा देऊन पळाली आहे. लगेच काही ती फार लांब गेली नसणार तेव्हा नाईक, " इन्स्पेक्टर मोरे पुढली सेटिंग लावू लागल्या.
"येस मॅम" - नाईकबाई.
"तुम्ही इथून उत्तर भाग- येळवडी, कागवाडा, जिन्नोर सगळ छाणून काढा. मी तिथल्या ठाण्यावर निरोप पोहोचून नाकाबंदी करायला लावते.
देसाई, तुम्ही या चौफुल्यापासून पुढे सातेराफाट्यापर्यंत शोध घ्या. ठेले, पाटील तुम्ही दोघी कुळवाडा पठार ते भूत्याच्या डोंगरापर्यंतचा पट्टा
पिंजून काढा. मी आपल्या चौकीत जाऊन मदतीसाठी आणखी फौज तुमच्यासोबत पाठवून देते. शक्य तितक्या घाईने आपली ठिकाण गाठा आणि
वाटल्यास स्थानिक लोकाच्या मदतीने त्या पोरीचा शोध घ्या. चला, जा." इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेनी जणू वैजूच्या विकेटची फिल्डिंगच लावली.
फैजलपूर पोलीस चौकीत आल्या आल्या इन्स्पेक्टर मोरेनी पहिल्यांदा नाकाबदीसाठी फर्मान काढले. नंतर जाधवबाई आणि इतर सर्व
महिला पोलीसांना चांगलेच फैलावर घेतले. इकडे त्यांनी लावलेल्या व्यवस्थेप्रमाणे वैजूचा कसून शोध सुरु झाला होता.
• देसाईंनी रस्त्यावरच्या सगळ्या गाड्या तपासल्या. प्रत्येक बस एस.टी. मध्ये जाऊन चौकशी केली. प्रत्येक कंडक्टरला सांगून ठेवले, की - एखादी गोरीपान, कुरळ्या केसांची, चॉकलेटी डोळ्यांची, बडबडी, वात्रट शहरी कपडे घातलेली मुलगी जर कुठे दिसली तर ताबडतोब आधी पोलीसांना कळवा.'
• फौजदार नाईकबाईंनी टू-व्हिलरवर आणखी एका महिला पोलीसाला सोबत घेऊन नेमून दिलेल्या प्रत्येक वाड्या, मंदिरे, शाळा छाणून काढण्यास सुरुवात केली.
• पाटीलबाईंनी ग्रामस्थांच्या मदतीने डोंगर कपाऱ्या तुडविल्या.
• ठेलेबाईंनी गावागावांत, वस्त्या-पाड्यात जाऊन शोध घेतला.
• नाकाबंदीमुळे सगळा प्रदेश पिंजून काढणे शक्य झाले होते.
मात्र सायंकाळ झाली तरी कुणाच्याही हाताला वैजू लागली नाही. गेली कुठे असेल ही मुलगी ? या अज्ञात प्रदेशात जर तिला काही झाले अंतर त्यासाठी आपल्यालाच जबाबदार धरले जाणार' या चिंतेने इंन्स्पेक्टर चारुशीला मोरे अस्वस्थ झाल्या.
सूर्य मावळला तसा सारा शोधही जरा थंडावला कुठूनच वैजूची खबर मिळेना. सगळीकडे फोन लावून झाले. अखेर हताश होऊन इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेनी कामिन्नरला फोनवरून हा दुर्दैवी वृत्तांत कळविला. कमिश्नराच्या नाराजीने इन्स्पेक्टर मोरे फारच अस्वस्थ झाल्या नेमून दिलेला इलाखा पिंजून काही महिला पोलीस नुकत्याच पोलीस चौकीत परतल्या होत्या. इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेंनी त्यांच्यावरही यथेच्छ तोंडसुख घेतले.
काही सुचेना म्हणून इन्स्पेक्टर मोरे अस्वस्थपणे येरझाऱ्या मारू लागल्या इतर सगळ्या महिला पोलीस त्यांच्याकडे पाहून गप्प उभ्या होत्या. पोलीस चौकीत पख्याशिवाय इतर कशाचाही आवाज नव्हता. येरझाऱ्या मारूनही काहीही न सुचल्याने इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरे आता डोक धरून खुर्चीत बसल्या. त्याच लक्ष नाही हे पाहून चित्रा आणि जाधवबाईच्या आपापसात कसल्याशा खाणाखुणा सुरु होत्या. अखेर धीर करून जाधवबाई इन्स्पेक्टर मोरेजवळ आल्या. आणि हळूच त्यांच्या कानात काहीतरी पुटपुटल्या, चमकून इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेंनी वर पाहिले... जरा हायसे वाटून त्या म्हणाल्या,
"अस्सं आत्ताशी सांगताय तुम्ही हे मला ?"
"तसं नाही मैडम, खरं तर कधीपासून सांगायचं होत पण तुमचा पारा एवढा चढला होता ना.... एवढा चढला होता ना, की.. इन्स्पेक्टर मोरेची त्रासिक नजर आणखीनच तिरकस होऊन आपलाच वेध घेत आहे हे कळून जाधवबाईनी जीभ चावली. इन्स्पेक्टर मोरे मयूच्या लॉकअप्पाशी पोहोचल्या. तोड पाडून बसलेल्या मयूने त्यांच्याकडे भीतभीतच पाहिले. जाधवबाईंनी कुलूप काढले आणि कडी उघडली. इन्स्पेक्टर मोरे दार लोटत आत गेल्या..
आपल्याला पाहून गाळण उडालेल्या मयूकडे पहाताना त्यांना किंचित हसू फुटले. शातपणे दोन क्षण तिच्यावर नजर स्थिर ठेवून त्यांनी तिला उद्देशून बोलायला सुरुवात केली.
"च्चss च्चss च्चss च्चss च्च बिच्चारी! तुझी मैत्रीण टाकून गेली का गं तुला ? अशी कशी ग तुझी मैत्रीण ? तोफेच्या तोंडी असं कधी
एकटी-दुकटीला सोडतात का बरं? अं ?" खोट्या प्रेमाने मयूला थोपटत त्या तिची कीव करू लागल्या
"प्लीज मला मारू नका. मला खरंच माहित नाहीये की बैजू कुठय ते."
"तुला नाही माहित मग आणखी कोणाला माहित आहे ?" इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेंनी तिला दरडावून विचारले,
"मला काहीच माहित नाहीये " मयू रडू लागली.
खसकन तिचे केस ओढत इन्स्पेक्टर मोरेनी तिला दरडावत विचारले,
"सांग, हा पळून जायचा प्लॅन कोणी केला ते ? त्या टारगट बैजूनच ठरवल ना सगळ ? बोल ना."
"नाही मला खरंच माहित नाही मी आत्याला फोन करेपर्यंत ती कशी काय पळाली ते अजिबात समजले नाही. मला जर माहित असत ना. की ती पळून जाणार आहे तर मी तिला लगेचच अडवलं असत. मलाच समजत नाहीये की बैजू मला एकटीला टाकून अशी पळून कशी गेली ॐ" मयूच्या निरागस डोळ्यांतून भाबडेपणा ऊतू जात होता.
"चूप! खोटारडी जाधवबाईंनी पाहिलंय तुम्हाला एकमेकींच्या समतीने प्लॅन ठरवताना तुझ्या भोळ्या भाबड्या फोनवरच्या बोलण्याने सगळ्यांना तिकडे गुंगवून टाकलंस अन् इकडे त्या तुझ्या वस्ताद वैजने साऱ्यांना गुंगारा दिला. असाच होता ना प्लॅन 2" इन्स्पेक्टर मयूला फैलावर धरत विचारू लागल्या.
नकारार्थी मान हलवत मयू पुन्हा मुसमुसू रडू लागली.
"बोल, काय सांगितलंय तिने तुला ? कुठे जाणार होती ती पळून ?" इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेंनी स्वतःवर संयम ठेवून जरा नरम आवाजात विचारून पाहिले.
"माझ्यावर विश्वास ठेवा ती पळून जाणार होती हेच मला माहित नव्हत, तर मी कस सांगू, की ती कुठे जाणार होती ते ?" मयूने डोळे पुसत इन्स्पेक्टर मोऱ्यांनाच कोड्यात पाडले.
मयूच्या उत्तरांनी संतापलेल्या इन्स्पेक्टर मोऱ्यांनी हातातल्या छडीचा एक जोरदार प्रहार तिच्यावर केला आणि दाणकन् दार आपटून त्या बाहेर आल्या. वैतागून त्यांनी आदेश दिला,
"चित्रा, त्या पोरीला जरा चोप कशी घडाघड बोलते की नाही ते बघ सारी पोलीस चौकी चिडीचूप झाली एकटी मयू तेवढी कळवळत राहिली.