"गाडी नाही काढू देत म्हणजे काय ? पर्किंगसाठी वेगळे पैसे भरायचे आहेत का ?" मयू हॉटेलच्या वॉचमनला विचारत होती...
"देखो मैडम, मैं कुछ नहीं बता सकता! लेकीन मेमसाहब ने इस गाड़ी को बाहर भेजना मना किया है।" वॉचमन अजीजीने सांगत होता...
"क्यूँ ?" मयूचा भावडा सवाल
"वो मुझे नहीं पता | आप मेमसाहबसेही पूछ लीजिएगा।"वॉचमन
"अंकल, अगर आपको ज्यादा पैसे...." मयूला मध्येच अडवत वॉचमन म्हणाला,
"नहीं, नहीं | आपको कुछ गलतफैमी हुई है। मैं तो सिर्फ मेरी ड्यूटी कर रहा हूँ ।" - वॉचमन,
काही सुचेना म्हणून मयूने वैजूला हाक मारली. पण ती तर सगळं सामान घेऊन काऊंटरवर हुज्जत घालत होती. नेमक काय घडलंय ते
समजून घेण्यासाठी मयू रेस्टॉरंटच्या पायऱ्या चढून वैजूजवळ गेली. "का थांबायचं ? आम्हाला खूप उशीर होतोय हे बचा झटपट बिल घ्या आणि मोकळे करा." वैजू काऊंटरवरील व्यक्तीला सांगत होती.
"दोनच मिनीट थांबा, मालकीणबाई आत्ता येतील. त्यांना भेटा. त्याच तुम्हाला काय ते सांगतील" काऊंटरवरील व्यक्ती वैजूची समजूत काढत म्हणाली.
'.... च्यायला, भेंडी ! काय हो, तुमच्या मालकीणबाई काय आमच्या नातेवाईक लागतात का? कशाला भेटायचंय आम्हाला ?"- वैज भलतीच तणतणली.
"हे बघा, फोन केलाय आम्ही त्यांना येतीलच एवढयात." अजिबात न ऐकल्यासारखे करत काऊंटरवरील व्यक्ती म्हणाली...
"वैजू, ही काय भानगड आहे गं ? तो बौचमनसुद्धा गाडी नाही काढू देत." मयूचा वैजूला सवाल.
"गाडी नाही काढू देत ?" वैजूने आपला मोर्चा पुन्हा त्या काऊंटरवरच्या व्यक्तीकडे वळवत बडबड सुरु केली,
"प्रत्येक गिन्हाईकाला असंच तंगवता का हो? एकतर रात्रीच जेवण गारेगार वाढलंत, बाथरूममध्ये बेडूक निघाला, वरन पाणीही एक तास उशीरा सोडलंत..... चढला होता. . पार्सल मागितल तर म्हणे नाही देत ते जाऊ दे, गाडी तर आमचीच आहे ना, मग ती तरी काढू द्या." वैजूचा पारा
काऊंटरवरील व्यक्ती मात्र काहीही न ऐकल्यासारखे करीत टी. व्ही पाहू लागली.
दहा मिनीटे झाली वैजू आणि मयू अस्वस्थपणे बसल्या होत्या, वैजू काऊंटरसमोर येरझाऱ्या मारू लागली. पुन्हा तिची तणतण ऐकावी लागू
नये या उद्देशाने काऊंटरवरील व्यक्तीने टी.व्ही. चा आवाज भरपूर वाढवला. वैजूचा पारा भलताच चढला होता. मयू मात्र तिला शांत रहाण्याचा सल्ला देत होती.
अर्धा तास उलटून गेला, तसा वैजूचा संयम सुटला. आपली सक पाठीवर टाकत तिने मयूला निघण्याचा इशारा केला तोच, एक चकचकीत काळी होंडा सिटी रेस्टॉरंटच्या दारात येऊन उभी राहिली. तिच्या पाठोपाठ पोलीसाची जीपही तिथे पोहोचली. इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेसोबत अन्य महिला पोलीस आणि रेस्टॉरंटच्या मालकीणबाई यांनी आतमध्ये प्रवेश केला.
"नमस्कार मैडम, यही है वो गाडी "वाचमनने त्यांना माहिती दिली. तसे इकडे मयूचे धाबे दणाणलं. घावरून ती वैजूला बिलगली. तिचा हात हातात घट्ट दाबत वैजूने पाठीवरची सक खाली ठेवली.
मालकीणबाईसोबत इन्स्पेक्टर मोरे काऊंटरपाशी आल्या. त्यांना पाहताच बैजू आणि मयूकडे पहात काऊंटरवरील व्यक्तीने सांगितले,
"मैडम, यांचीच आहे ती गाडी"
गाडीमुळे काहीतरी घोळ झालाय एवढं समजून वैजू इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेंच्या स्पष्टीकरणाची वाट पाहू लागली. एव्हाना काऊंटरवरुन त्या दोघींची बिले आणि रात्रीपासूनचे रेकार्ड इन्स्पेक्टर मोरेकडे मालकीणबाईंनी सुपूर्द केले. त्याच्यावर एक नजर फिरवत इन्स्पेक्टर मोरे वैजू व मयूकडे जात म्हणाल्या,
"वैजयंती आणि मयूरी, बाहेर पार्क केलेली एन्टायसर बाईक तुमचीच आहे ना ?"
"इथे तर आम्हीच आणलीये " वजूनेही आडमुठेपणे उत्तर दिले.
"नबर काय आहे गाडीचा ?" इन्स्पेक्टर चारूशीला मोऱ्यांचा प्रश्न
"पाठ नाही केलाय, असेल गाडीवर" बैजू हाताची घडी घालत खाली बसली...
"इन्स्पेक्टर, तुम्ही आमची चौकशी का करताय? आमच्या गाडीच मयुने धीर करत विचारले खरे पण इन्स्पेक्टर चारुशीलाच्या
जळजळीत कटाक्षाने ती अर्ध्यावरच थाबली.
"चला स्टेशनला. पोलीस चौकीत गेल्यावर सांगते काय ते." वैजूच्या विचलित न होण्याने अचंबित झालेल्या इन्स्पेक्टर म्हणाल्या.
"चला तुम्ही पुढे आम्ही येतो मागून गाडीवर वैजूने अगदी सहज म्हटले.
अजिबात नाही. फौजदार देसाई आणि नाईक आधी इथे गाडी चेक करतील आणि नंतर त्याच दोघी तुमची गाडी चौकीवर आणतील. तुम्हाला आमच्या गाडीतून पोलीस स्टेशनला यावं लागेल. चला. इन्स्पेक्टर चारुशीला मोऱ्यांनी ऑर्डर सोडली.
तशी मथुने निमुटपणे त्यांच्याकडे चावी दिली आणि थरथरत्या हातानी संक उचलली इन्स्पेक्टर मोरेनी मालकीण बाईंचे आभार मानले आणि निम्मी लढाई जिंकल्याच्या अविर्भावात त्या गाडीत बसल्या, वैजू आणि मयू इतर पोलिसासोबत गाडीत बसल्या. बसताना वैजू मयूच्या कानात काहीतरी पुटपुटली. तितक्याच चपळाईने कोणाचे लक्ष नाही हे पाहून मयूने काहीतरी आपल्या उजव्या शूजच्या आत हळूच सरकवले. आणि डबडबलेल्या डोळ्यांनी ती वैजूकडे पहात राहिली