लांबवर कुठेतरी म्युझिक ढणढणत होत पण नक्की कुठे याचा काही अंदाज घेता येत नव्हता ज्याच्यासाठी जीवाचा एवढा आटापिटा केला, तो खूनी ट्रकड्राइव्हरही वैजूला बांधून केव्हाच फरार झाला होता. हात-पाय दोरीने घट्ट जखडून ठेवल्यामुळे तिला साध हलताही येत नव्हत. मदतीसाठी मोठ्याने ओरडाव अस वाटे पण काय फायदा ? खरंच कोणी फिरकू शकत होते का तिकडे? अशा बिकट अवस्थेत वैजू
चुळबुळत होती. मनात सूडही खदखदत होता. पण छे! सुटका... सुटका या क्षणी दुसरे काही सुचणे शक्यच नव्हत उशीरा का होईना अखेर आत्याची गाडी पोहोचलीच त्या बीचवर काळोख तर नुसता अस्ताव्यस्त पसरलेला होता. दूरवर कुठेतरी एकटेच छोटेखानी हॉटेल तेवढं लुकलुकत होते, आणि कुठूनतरी गाणी तेवढी कानावर आदळत होती. पण आत्त्याला हवी होती तेवढी वैजू आणि
तिचा तो ट्रक हुडकण्याचा नाद अजूनही आत्याने सोडला नव्हता. अंधारातच तिने कार चाबवली.
"साठेबाई, इथे बऱ्याच गाड्या पार्क केलेल्या दिसताहेत. तुम्ही त्या बाजूचे ट्रक तपासा आणि मी इकडचे बघते. पण आता मात्र ती कार्टी
निसटता कामा नये. शेवटच परवलीच वाक्य आता साठेबाईंच्याही सवयीच झाल होत ठरल्याप्रमाणे त्या कामाला लागल्या.
दिसेल त्या प्रत्येक ट्रकची नंबर प्लेट आणि ड्रायव्हर शेजारची सीट, एवढच फक्त त्या कसोशीन बघत. बऱ्याच गाड्या धुंडाळल्या पण तो ट्रक काही सापडेना. अखेरचा प्रयत्न म्हणून आत्या बीचच्या अगदी शेवटच्या गाडीजवळ जाऊन पोहोचली. पावलं सावध, नजर तीक्ष्ण, डोक्यात फक्त वैजूचाच शोध चालू. वैजू ! वैजू ! वैजू !! पोरीन पार वैताग आणून सोडला होता आत्याला..
काळोख इतका दाट झाला होता, की आता आत्याला ट्रकची नंबर प्लेट वाचणंही मुश्कील होऊन बसल होतं तितक्यात अंधारात कुठेतरी
एक घुसफूस ऐकू आली. कोणीतरी चुळबुळत होत आणि कसलासा आवाजही करत होत.
........."दोन क्षण स्तब्ध उभ रहाताच आत्याला अचूक अंदाज आला.
"कोणी आहे का तिकडे?" आवाज देत देतच ती एक ट्रक ओलांडून पुढे गेली.
"कोणी आहे का तिकडे? प्लीऽऽज इकडे या. मी इथे आहे." काळोखातच कोणीतरी ओरडून प्रत्युत्तर दिल..
झडुन मागे वळून आत्त्याने वर पाहिल हो वैजूच होती ती. एवढ्या काळोखातही केवालेतरी मोठ्ठे डोळे झाले आत्त्याचे
"वैजू !
तिला आश्चर्याचा धक्काच बसला.
"अहो आत्या, नुसत्या बघत काय बसलात ? सोडवा ना मला."
"अग्गोबाई, तुला कोणी बांधल ? चक्क आत्त्या ट्रकमध्ये चढू लागली.
"अहो, दार आतून बंद आहे. असा हात आत घालून मग उघडा." आत्त्याने तसे केल. झटपट झटपट वैजूला दोरीच्या विळख्यातून सोडवलं. या अनपेक्षित प्रकाराने आत्त्याचा फारच गोधळ उडाला. तिने विचारल,
"अग काय हे ? कोणी बांधलं तुला ? मला तर वाटलं होत, की तू आमच्यापासून पळ काढतीयेस."
"मी कशाला पळू ? तो ट्रकड्रायव्हरच पळवत होता मला आतु तुम्ही थोड लवकर पोहोचला असता ना तर आपण नक्की पकडू शकलो असतो त्याला " बोलता बोलता वैजूच्या डोक्यात आणखी एक सुपीक कल्पना येऊन थडकली.
"अगं, काय घेऊन बसलीस कोणत्या ट्रकड्रायव्हरचं ? चल माझ्यासोबत पोलीसस्टेशनला मी सांगेन की पश्चाताप झालाय हिला. या वर्तनाचा. म्हणून आपण होऊन आली आहे हे इथे पाच एक मिनीटांत देते तुला जामीन मिळवून. आणि परत येताना त्या अपघातात मेलेल्या माणसाच्या घरच्यांनासुद्धा पैसे चारु झाली केस बंद ।" आत्त्याने आपलं सोल्युशन मॉडल.
"पण आत्या, त्यामुळे आम्ही कधीच निर्दोष सिद्ध होणार नाही." वैजूने हातात दोरी खेळविली.
"वैजू, माझे ऐक.....ट्रकमध्ये बसूनच आत्त्या तिला समजावत होती..
"आत्या, त्यापेक्षा तुम्ही माझं ऐका.. " आत्याला काही कळायच्या आतच वैजूने तिला दोरीने बांधून टाकल. सुटकेसाठी आल्याने बरीच झटापट केली. पण अखेर वैजूचा गेमच तो कशी सुटेल आत्या त्यातून !
"आय आयम सो सारी आत्या, माझा नाईलाज आहे. कारण जामीनावर सुटण्यापेक्षा मला स्वतःच्या हिंमतीवर सुटायला नक्कीच आवडेल. सो बाऽऽय!" आत्त्याला ट्रकमध्येच बांधून ठेवून बैजू बीचकडे पळत सुटली.