प्रकरण १०.
घड्याळात सकाळचे आठ वाजले होते. इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरे आपल्या ड्युटीवर रुजू झाल्या. आपल्या खुर्चीवर बसत त्यांनी डोक्यावरची खाकी टोपी टेबलावर काढून ठेवली. समोर उभ्या असलेल्या फौजदार नाईक बाईंचा पडका चेहरा क्षणार्धात त्यांच्या नजरेत भरला सोबत उभी असलेली हताश फौज आणि एक आडदांड नवखा इसमही त्यांच्या नजरेस पडला.
"काय नाईक, आज सक्काळी सक्काळी कोणता नवा घोळ घातलात ?"
नाईक बाईंचा चेहरा आणखीनच पडला तरीही उत्तर देणं तर भागच होते.
"हातात येता येता सटकली ती पकडलीच होती तिला पण ती बिलंदर कार्टी निसटलीच " सांगता सांगताच नाईक बाई अडखळल्या.
"म्हणजे?" इन्स्पेक्टर मोरे रागारागाने लालेलाल झाल्या.
पण घडल्या पराक्रमाचे वर्णन करायला कोण आपण होऊन पुढे येणार ? साऱ्याजणी मान खाली घालून गप्प उभ्या राहिल्या
"नाईक, मी काय विचारतीये, ती पोरगी तुमच्या हाती लागून कशी काय निसटली ?"
"मैडम, आम्ही खूप प्रयत्न केले पण ती पोरगी महाडबिस आहे. कशी डोळ्यासमोरून पळून गेली, कळलच नाही." "एक-एक-एक मिनीट जरा मला कोणीतरी स्पष्ट सांगेल का ? नेमक काय झालंय ? पवार, सांग नक्की काय घडलं ?
घाबरत चाचरत पवारबाईंनी घडला प्रकार जसाच्या तसा सांगितला ऐकून इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेचा पारा चढतच गेला...
"छान! ती कार्टी, रात्रभर तुमच्या डोक्यावर मिया वाटत बसली होती. सकाळी तिने तुम्हाला डोंबाऱ्याचे खेळही करून दाखवले आणि तरीही तुम्ही तिला पकडू शकला नाहीत श्शी लाज वाटते मला डिपार्टमेंटची चुकून जरी हे बाहेर कळलं ना, तर लोक अंडीच काय चपलासुद्धा फेकून मारायला कमी नाही करणार ज्जा कशाला आला आहात मला तोड दाखवायला !" इन्स्पेक्टर मोऱ्याचे हे उग्ररूप पाहून साऱ्याजणी निमूटपणे निघून गेल्या..
बाजूला उभा असलेला नवखा इसम लटलट कापू लागला. तशी आवाजाची पट्टी खाली आणत इन्स्पेक्टर मोऱ्यांनी त्याला विचारले,
"येस, काय पाहिजे ?"
"क...क्क काय नाही." इन्स्पेक्टर मोऱ्याच्या जरबेने पुरता भेदरला होता विचारा.
"मैडम, याच्याच ट्रकमधून वैजू गायब झाली. यानेच तिला मदत केली असणार पण साला कबूलच होत नाहीये. फौजदार नाईक,
"नन्न नाही मे इ. म्म म. म्म म्मला काहीच मम्म म माहीत नाही" थरथरणाऱ्या ट्रकड्रायव्हरने अवढा गिळला...
"जाधवबाई, आधी याला एक कप चहा पाजा. ती मोकाट कार्टी तिकडे बिनबोभाट टुकारक्या करते आणि आमच्या सोडून बाकीच्यांनाच उचलून आणतात कौतुक कराव ना एकेकीचं तेवढं कमीच आहे."
फौजदार नाईक बाई मान खाली घालून गप्प उभ्या राहिल्या
"नाईक, आता तुमची काय आरती करू तुमच्या या पाहुण्याला सोपवते शिंद्यांकडे चौकशीसाठी पण तुम्ही परत कागवाडा परिसरात जाऊन त्या पोरीचा शोध घ्या. वाटल्यास इथल्या सगळ्यांना तुमच्या मदतीला पाठवते. पण ती पोरगी आज हाती लागलीच पाहिजे, इन एनी - हाऊ कंडिशन ! जस्ट गो नाऊ" इन्स्पेक्टरांनी पुन्हा सगळ्यांना मोहिमेवर धाडले. -
मघापासून कोपऱ्यातील बाकड्यावर बसून सगळा थयथयाट बघत बसलेल्या दोन महिलांकडे इन्स्पेक्टर मोऱ्यांचे लक्ष गेले. त्याच आपल्याकडे लक्ष गेलय हे कळताच त्या दोघीजणी उठून इन्स्पेक्टर चारुशीला मोरेंच्या टेबलाजवळ आल्या.
"नमस्कार इन्स्पेक्टर मी मयूरीची आत्त्या आणि या अॅडव्होकेट उमा खाबिया मयूरी आणि वैजयंतीच्या जामीनासाठी.
"जामीनासाठी ?" इन्स्पेक्टर मोरे चवताळल्याच.
"सांगितले मला सगळ मयून अजाण आहेत होत्या. या वयात असतोच असा अल्लडपणा."
"व्वा ! व्वा! तुम्हीच त्याचं समर्थन करत बसा है, लाडाच्या आहेत कोडाच्या आहेत.. ..... अल्लड आहेत, अजून काय ते, हा, हा, अजाण आहेत.. बालीश आहेत!" इन्स्पेक्टर मोऱ्यांचा पारा चढतच गेला. तावातावाने त्या पुढे म्हणाल्या,
"बरं, मला सांगा, या काट्यांना जामीन देणार तरी कसा? पहिला प्रकार म्हणजे स्वतःची मालकी नसलेल्या गाडीवरून ट्रीप करणे. दुसरं- पोलीसाशी उद्धटपणे बोलणे, उलटपक्षी त्याच्यावरच आरोप करणे, बरं, एवढं कमी की काय, तर अपघातात एका व्यक्तीला ठार करणे आणि नंतर त्याला तसाच बेवारस सोडून पोबारा.. • त्यानंतर तुरूंगातून पळून जाणे आणि कालपासूनचे उपद्व्याप तर प्रत्यक्ष ऐकलेच असतील मघापासून अजून काय काय केलं तरी आम्ही त्यांना जामीन द्यावा अशी तुमची इच्छा आहे ? बरं, जामीन देणार कोणाला ? ती टारगट कार्टी तर बेपत्ताच आहे!"
"इन्स्पेक्टर, आता काहीच नाही का करू शकत आपण ? किमान माझ्या मयुला तरी..... 'हतबल आत्त्यावर इन्स्पेक्टर मोऱ्यांनी एक
जळजळीत कटाक्ष टाकला आणि जवळपास खेसकल्याच,
"अहो, मला पुन्हा पुन्हा बोलायला लावून कशाला लाज घालवता ? तुम्हाला वाटतं तितक्या काही तुमच्या पोरी अगदीच 'कुक्कुल्या' नाहीयेत. एकेक महाडबिस, उद्धट, टारगट, वात्रट आणि अत्यंत उपद्व्यापी आहेत. तुमची गोजिरी भाची तिथ जेलची हवा खात कितीही निरागसपणे तुम्हाला रडून दाखवत असली ना तरी फक्त तिलाच माहितीये, की ती बाहेर मोकाट फिरणारी कार्टी कुठेय, काय करतीये ते. तुम्ही जा हो इथून मी नाही देऊ शकत त्यांना जामीन." इन्स्पेक्टर मोरे.