अताशा उन्हाचा कडाका कुठल्या कुठे पळाला होता. पक्षी परतीच्या वाटेने मोबाईलवर बोलत जावे तसे आपल्याच धुंदीत आवाज करीत परतत होते. दिवसभर निर्मनुष्य रस्त्यावरून प्रवास केलेल्या या जोडगोळीच्या सोबतीला आता तुरळक तुरळक गाड्या येऊ लागल्या होत्या. कधी एखादा 'ढणढणत' चाललेला ट्रक शेजारून जाई तर 'झुईंग' करत एखादी स्कॉर्पिओ ! पण बाईकवर चाललेल्या या दोघीच सान्या सान्यांना मागे टाकीत कोणा टू-व्हिलरवाल्याची पुढे जायची टापच नव्हती पण वैजू बाईक अक्षरश: हाकत असल्याने भले भले ट्रकवालेही तिच्या अचाट स्पीडपुढे हबकून जात. सगळ्यात जास्त मजा येत होती ती मयूला वैजू सुळकन् कट मारून पुढे जाई तेव्हा एखादा गलेलठ्ठ टेम्पोवाला स्वतःच्या अगडबंब गाडीवर अस्सा काही चिडे, की आता त्याची 'नजर' या जोडगोळीच्या एन्टायसरला लागते की काय याचीच भीती वाटे.
वाऱ्यालाही सर्सर् कापत तुफान वेगाने एन्टायसर पळत होती. "याsss हूऽऽ !" मध्येमध्ये मयूरी दोन्ही हात समांतर पसरून अत्यानंदाने औरडे वैजूला मात्र वाढत्या अंधाराबरोबर वाढतच जाणाऱ्या चिंता स्पष्ट जाणवत होत्या. अस्ताला जाणाऱ्या सूर्याकडे पहात ती मनाशी काहीतरी निश्चित करू लागली. गाडीच्या चाकांपेक्षाही घड्याळाचे काटे वेगाने फिरत असल्याचा तिला भास होऊ लागला.
आता संपूर्ण काळोख पसरला होता. मयूही मागे बसून कटाळली होती. आसपासची गावे लुकलुकत होती. रेडियममुळे चमकणारे रस्त्यावरचे मार्गदर्शक फलक वैजू काळजीपूर्वक न्याहाळे शक्य तितके जास्तीत जास्त अंतर कापण्याचा तिचा आटोकाट प्रयत्न चालू होता. पोटात मात्र भुकेचा डोंब उसळला होता. एकसारख्या वाऱ्याने कानात रो-रो आवाज घुमे, उन्हाळा असल्याने संध्याकाळचं वारं तेवढं सुसह्य वाटे. हसत खिदळत ही जोडगोळी प्रचंड अंतर कापून आली होती. एका लहानशा पुलावर वैजूने गाडी थांबवली.
“काय गं, पेट्रोल सपल का ? मयूचा गाडीवरून उतरत प्रश्न.
"म्हणजे? फक्त पेट्रोल संपल्यावरच थांबायचं का ?"
"तसं नाही गं, पण तुझ्ऽच नव्हतीस का म्हणालीस की मेन सिटीत गेल्यावरच थांबायच" मयूचा निरागस प्रश्न
"हो, म्हणाले होते. पण आता खूप झोप यायला लागलीए. पायसुद्धा अवघडलेत, चल जरा ५-१० मिनीटं पाय मोकळे करू." असं म्हणत वैजू आणि मयू गाडीवरून उतरून पुलाच्या कठड्यावर जाऊन बसल्या. रस्ता तसा फारसाही पक्का नव्हता, आजूबाजूला किर्र झाडी, गाडीचा हेडलाईट बंद केल्यामुळे अंधार फारच जाणवू लागला होता, पुलाच्या कठड्यावरून खाली नजर टाकली काळेकभिन्न मोठमोठ्ठाले दगड पाण्याची वाट अडवत होते त्या भयाण काळोखाची जराशीही तमा न बाळगता पाणी मात्र सगळे अडथळे मोडून काढत आपल्याच नादात वहात होते.
पुलाखालच्या त्या प्रवाहाने वैजू मोहित झाली. मयूला जवळजवळ ओढतच ती पुलाशेजारच्या उताराने पाण्याशी पोहोचली. मयू मात्र अंधारात चाचपडत होती.
"वैजू, जरा सांभाळून " पाण्याच्या प्रवाहात शिरू पाहणाऱ्या वैजूचा हात मागे खेचत मयू काळजीने म्हणाली..
"काही नाही ग. पाणी खोल नाहीये ये ना." वैजूने मयूला जवळपास खेचलेच, पाण्याच्या गारेगार स्पर्शन त्या दोघी मोहरून गेल्या इतक शांत, प्रसन्न, ताजतवानं पूर्वी कधीच वाटलं नसेल. पाण्याच्या एका शिडकाव्यानेच सारा सारा शीण पळून गेला. मग कुठला अंधार न् कुठली भीती निसर्गाच्या त्या काळोखातीलही अदाकारीने दोघी थक्क झाल्या होत्या.
"वैजू, आज रात्री इथेच राहूयाच" मयू अगदी मनापासून म्हणाली.
"कल्पना वाईट नाहीये, पण तुला झेपेबल आहे का बघ?" वैजू जवळच्याच एका भल्यामोठ्या शीळेवर ताणून देत म्हणाली.
“निशे... बास है" मयू कुठेतरी दुखावली गेल्याने चिडून म्हणाली वैजू तिच्याकडे पाहत नुसतीच हसली मयू मात्र पुन्हा बोलू लागली,
"वेजू, तुला अगदी खरखर सांगू, सगळ्यांची अगदी प्रत्येकाचीच मनासारख, स्वैर मुक्त वागण्याची, मनसोक्त बागडण्याची, बंधनरहित आयुष्य जगण्याची एक सुप्त इच्छा असते. यू नो, इट्स फँटसी ! पण कोणालाच असं जगणं जमत नाही. कोणाला पैशांच्या अडीनडीमुळे, कोणाला रामरगाड्यात गुरफटल्यामुळे "आणि तुझ्यासारखीला तर स्टेट्स प्रॉब्लेममुळे!" वैजूने क्षणार्धात मंजुची दुखरी नस हेरली
"एक्झॅक्टली!" मुद्दा वैजूच्या लक्षात आल्याने मयू खुलली.
"पण वैजू फक्त तुलाच अस भरभरून जगता येत आणि अर्थातच तुझ्यामुळे आता मलाही हे अस बेधुंद जगणं, वायासोबत डुलण.. " मयूचं बोलणं झऱ्याच्या झुळझूळ लहरींसोबत तृप्त करणार होतं. अन् तेवढ्यात....
'धडाइ धुडुम्म' अचानक वातावरणाची शांतता उद्ध्वस्त करणारा खूप मोठ्ठा आवाज झाला.
काय झाल ते बघायला वैजूने चढ़ावरून पुलावर धाव घेतली. पिठूर चांदण्या प्रकाशात तिला तिच्या गाडीजवळ कसलीशी हालचाल जाणवली. धावतच ती पुलाच्या दुसऱ्या टोकापर्यंत जाऊ लागली. आणि अचानक कोणीतरी कुठेतरी वर चढल्यासारखे तिला दिसले. पुढचे काही कळायच्या आतच तिच्या चेहऱ्यावर एक प्रखर प्रकाश पडला आणि खूप धुराळा उडवत एक ट्रक रोंऽऽरों करीत पसार झाला...
तोवर मयूही अंधारात चाचपडत तिच्यापाशी येऊन पोहोचली. बैजू गुडघ्यांवर खाली बसून तिची खाली पसरलेली गाडी न्याहाळू लागली.
"वैजू, काय झालं? काय बघतीयेस ? मयूला काहीच समजेना.
च्यायला, भेंडी! कम्मॉन मयू, चल पटकन्, मला त्या ट्रकवाल्याच्या कानाखाली अस्सा काही धूर काढायचाय ना. "गाडी उचलून तिने किक् मारली देखील गाडीने प्रचंड धूर सोडला आणि ती सुसाट निघाली. मागे रस्त्यावर मात्र पुसटशा चंद्रप्रकाशात काहीतरी चमकत राहिले. बहुदा मघाशच्या अपघाताने निखळलेली, तुटलेली वैजूच्या एन्टायसरची ती नंबर प्लेट असावी!