एकदम्म बिंधास्त प्रकरण २२

"मोगऱ्या, अरे माझ्या पट्ट्या, दमलास का रे इतक्यात ?" सोबतच्या पांढऱ्या शुभ्र घोडयाच्या मानेवर थाप मारत बैजू त्याला गोंजारत होती... प्रवासाने त्यांच्यामध्ये जवळीक निर्माण झाली होती. आपल्या मालाकीणीची आज्ञा म्हणून असो वा रक्तातली इमानदारी म्हणून असो, मोगऱ्या मात्र वैजूच्या सेवेत मोठया चपळाईन रूजू झाला होता. अताशा वैजूलादेखील त्याच्यावर बसून प्रवास करताना काही अवघडल्यासारखं वाटत नव्हत. उलट सवयीने हात साफ झाल्यासारखी ती मांड लावून त्याला दामटत होती.

"बाकी पिठीला मानायला हवं बुवा! मी न मागताच तिनं केवडीतरी मोठ्ठी मदत देऊ केली मला आणि तुझ्यारूपानं जणु तीच पुन्हा

माझ्यासोबत आली."

वैजूला पिठीच राहून राहून कौतुक वाटे. आपल्या गुणी मालकीणीच कौतुक ऐकताना मोगऱ्याही दोन्ही कान टवकारून बसे..

दुपार केव्हाच टळून गेली होती. पण वैजूला त्याचे अजिब्बात भान नव्हते. आज कितीही ऊन सोसत ती मोगऱ्याला दामटतच होती. रस्त्यावर दिसणारा प्रत्येक ट्रक अन ट्रक ती नीट न्याहाळे, प्रत्येक अन् प्रत्येक नंबर प्लेटवर तिची बारीक नजर कुठे एक गाढी नजरेतून सुटेल तर शप्पथ ! पण हे कितीही प्रयत्न केले तरी तो ट्रक काही दिसेना रस्ता तुडवून तुडवून मोगऱ्यालाही थकवा आला असावा. डोक्याला स्माल गुडाळून त्यावर तिरकस हट मिरवूनही वैजूला गरम झळांचा आता त्रास जाणवू लागला होता. शोध म्हणा.. सूड म्हणा! पण पेटून उठलेल्या वैजूला आता त्यानेही उत्साह वाटेनासा झाला होता. अखेर कुठलासा गार्डन ढावा बघून तिने मोगऱ्याला लगाम घालता...

अचानक घोडयावरून आपल्या हॉटेलात येणाऱ्या एकट्या मुलीला पाहून बाहेरचा गार्ड चकितच झाला. मोठ्या रुबाबात ती खाली उतरली. खिशात हात घालून हाताला येतील तेवढ्या नोटा तिने बाहेर काढल्या आणि त्या त्याच्या हातात कोंबत तिने फर्मान सोडलं, 'याला पाहिजे तितकं चरू दे. अडवायचं नाही. तीन-चार बादल्या थंडगार पाणी आण दोन याच्या अंगावर ओत आणि बाकीच पाणी त्याला पाज, जमेल ना एवढं?" बावळट चेहऱ्याने तो गार्ड वैजूकडे बघतच बसला. तोवर इकडे मोगऱ्याने ढाव्याच्या लॉनवर यथेच्छ ताव मारला होता.

ऑर्डर दिल्याप्रमाणे सगळं जेवण वैजूसमोर हजर मिटक्या मारत ती देखील तुटून पडली होती त्या जेवणावर आख्या दाव्यामध्ये ती

एकटीच मुलगी होती. बाकी सगळ्या राकट दणकट दौड़गढ़ माणसांच्या नजरा मात्र तिच्यावरच खिळलेल्या पोटात जरास पडल्यानंतर वैजू आता विचारात पडली.

च्यायला! मी नीट ऐकल होते, तो आज रात्रीपर्यंत कलिंगुट जाणार होता. मग अजूनपर्यंत रस्त्यात कुठेच कसा दिसला नाही मला

? की पोहोचला असेल आधीच ? छे, छे! रात्रीपर्यंत पोहोचेन म्हटलाय मग इतक्या लवकर कसा काय जाईल तो ? शिवाय अंतरही बरंच

आहे. पण आता मी काय करू ?"

जेवता जेवता सहजच तिने बाहेर नजर टाकली मोगऱ्याला निवांतपणे चरताना पाहून तिला समाधान मिळाले. अजून दूरवर तिने नजर टाकली. खूप सारे ट्रक पार्क केले होते तिथे सहज दिसल म्हणून ती अजूनच बेफिकीरीन त्या पार्किंगकडे बघत बसली होती. ! चक्क तोच तो ट्रक रिव्हर्स घेऊन पुढे निघून जाण्याच्या पवित्र्यात होता. डोळे फाडफाडून वैजूने वाचल,

तो काय

"GA ०४ EX ८०४६

"च्यायला, भेंडी ! पळतोस कुठे ?" जेवत्या ताटावरन उठत वैजू दाराकडे धावली खिडकीपाशी मोगऱ्याला चरायला सोडलं होतं अन् दारात काउन्टर, बाहेर गार्ड ! क्षणाचाही विलंब न लावता बैजू या टेबलवरून त्या खुर्चीत आणि त्या खुर्चीवरून थेट खिडकीत. पुढल्या एक्काच उडीत मोगऱ्यासमोर !

"कम्मान मोगऱ्या, तो बघ तो ट्रक " खोगीरीत पाय रोवत ती चपळाईने चढली देखील, आणि मग तिथून पुढे फक्त टग्-डग्टग-डग्टग्-डग्टगू-डग्...टग्-डग्

ट्रक पुढे आणि वैजू मागे मोगऱ्याही चिवट निघाला. आपल्या सगळ्या शक्तीनिशी तो ट्रकचा पिच्छा पुरवू लागला. 'घोडा आला, घोडा' आला ऽऽ' रस्त्याने एकच गहजब ट्रकचा स्पीड अफाट, पण वैजूची हिंमतही बिनतोड तिच्या नजरेत फक्त तो ट्रक आणि मुठीत मोगऱ्याचा लगाम, आपले पाय खोगीरीत घट्ट रोवून वैजू निकराचा प्रयत्न करीत होती. पण अजूनही ती ट्रकच्या थोडी पिछाडीलाच पडली.

एव्हाना ट्रक ड्रायव्हरही सावध झाला होता. आरशामध्ये वैजूचा वेध घेत त्याने बराच वेग वाढविला. सपाट रस्त्यावर त्याला जरा हायसे वाटे. कमालीच्या वेगानं तोही रस्ता कापत होता पण तरीही चढ येताच त्याचे पाय लटपटत. साऱ्या शक्तीनीशी जीवाची बाजी लावून तो ट्रक चालवत होता. नाही म्हटलं तरी या साऱ्या थरारनाट्यात त्याने वैजूला चांगलंच ओळखल होत