प्रकरण ७
पहाटे मयूला जाग आली तीच पायाशी काहीतरी थरथरल्याने अंग मुडपून रडत रडत डोळा लागलेल्या तिने दचकून इकडे तिकडे पाहिले. सगळीकडे काळोख होता. फक्त पहाऱ्यासाठीच्या दोन महिला पोलीस शिपाई जवळपास दिसत होत्या. पण त्याही पेंगत होत्या. दूरवर असलेल्या ट्यूबलाईटच्या प्रकाशात चौकीत गाढ झोपलेल्या इतर महिला पोलीस तिच्या नजरेस पडल्या. वातावरणात थंडावा पसरला होता. मयूने उठून बसण्याचा प्रयत्न केला पण तिच्या डोक्यातून एक जबरदस्त सणक निघाली. पाठीत कळ उठली. संपूर्ण अंग ठणकत होत."
पुन्हा एकदा तिच्या शूजच्या आतमध्ये काहीतरी थरथरल्यासारखे झाले. अचानक तिला वैजूच्या युक्तीची आठवण झाली अन् अत्यानंदाने तिने शूजमधून मोबाईल बाहेर काढला बरोब्बर ! अगदी खरा ठरला तिचा अंदाज.
'Nishu calling' कोणाचेही लक्ष नाहीसे पाहून तिने दबक्या आवाजात बोलायला सुरुवात केली.
"हॅलो, बैजू, कुठयस तू?"
"मी ? खरे तर मलाच नाही माहीत, की या परिसराला काय म्हणतात ते आणि काय ग मी कोणतंही ठिकाण सांगितल तरी तुला थोडीच ते माहीत आहे! छोड़ यार तू कशी आहेस ?" वजूने बसल्या बसल्या जांभई देत विचारल.
"हा काय विचारायचा प्रश्न आहे ? पोलिसाचा प्रसाद खाऊन खाऊन फुगलीए बघ." मयूच्या सुरात तक्रारच होती.
"च्यायला, भेंडी तुझ्या अंगाला हात लावायची हिंमत कोणी केली ?"
"अहो राणीसरकार, हिंमत बिमत काय विचरता, मी काय तुमच्यासारखी बाहेर ऐश नाही करत आहे. चांगला आपल्या दोघींच्या वाटेचा मार
एकटीच खात बसलीये." मयू.
-
"मयू, मजाक मत करो यार. कसली ऐश काल पोलीसांना समजायच्या आत जेवत पळता आल तेवढीच काय ती मोकळीक, पोलीसांना समजल्यापासून सगळ्याजणी हात धुऊन पाठीमागे लागल्या आहेत माझ्या. आत्तासुद्धा वरून दिसतंय मला पोलीसांची जीप खाली आहेच लावलेली. उजाडल्यावर पुन्हा माझा शोध घ्यायला सुरुवात करतील " वैजूने खाली वाकून पहात सांगितलेले..
"वर ? खाली ? तू नक्की आहेस कुठे ?" मयूने काळजीने विचारले.
"अग मी लाईटच्या प्रचंड मोठ्या टावरच्या सर्वात वरच्या टोकावरून बोलतीये रात्रीपासून इथे बसून अंग अवघडून आलय." वैजूने
आळोखेपिळोखे देत सांगितल.
"क्क्काऽऽऽऽय? तू लाईटच्या टॉवरवर चढून बसलीयेस ?" मयूचा आवाज अचानक वाढला.
"हळू. एवढं किंचाळायला काय झालंय ? पोलीस मागे लागलेना की तू तर डायरेक्ट आयफेल टॉवरवरच चढशील."
"बैजू, पोलीस तिथून गेले, की पहिली खाली उतर यू नो इट्स रिस्की !" मयूला तिची समजूत कशी काढावी तेच समजेना.
"एमयू, डोन्ट वरी तुझं म्हणणं खरं आहे पण माझ्याकडे दुसरा कोणताच पर्याय नाहीये.. • आणि तस सुद्धा आता मला इथे करमायला
लागलंय मस्त मजा येते गे वरुन सगळ बघायला असे वाटतंय, की इथून खाली उतरूच नये कधी " वैजू अगदी मनस्वीपणे बोलून गेली.
"वैजू, तुझा पुढचा प्लॅन काय आहे ? उद्या आत्त्या इथे पोहोचेल. तेव्हा मी तिला काय उत्तर देऊ ?"-मयू.
"मला माहितीये की आत्त्या तुला खूप ओरडतील पण काय करणार, दुसरा काही इलाजच नाहीये. सध्या तू फक्त एकच काम कर. 'आपण निर्दोष आहोत हे आधी आत्त्यांना पटवून दे पटेल त्यांना मी इकडे काहीतरी हालचाल करते. बघूया काही मार्ग दिसतोय का ?" वैजूने एवढे बोलत हुशारीने एकेक गोष्ट मनात आखली. पण केवळ मनातच कदाचित त्यातल्या साऱ्या गोष्टी मयूला सांगणे तिला सोयीचे वाटले नसावे.
"वैजु, मला वाटतंय तुझा इथून पळ काढण्याचा निर्णय खरंच चुकलाय ही इन्स्पेक्टर म्हणजे सैतान आहे सैतान ! मला नाही वाटत, ती तुला काही हालचाल करू देईल असे. जे काही करशील ते सांभाळून कर " मयूने सत्य परिस्थितीचे वैजूला भान दिले.
"बर चल म्यू, देवते आता फोन. माझी अजिबात काळजी करू नकोस तू मात्र स्वतःची काळजी घे बाऽऽय्."
वैजू सुखरूप आहे हे कळल्यामुळे मयूचा जीव भांड्यात पडला. पण वैजूला आणखी कितीतरी संकटाचा सामना करावा लागणार आहे. या चिंतेने मला पुरते घेरले. ती मनातल्या मनात विचार करू लागली.
"वैजूच्या ठिकाणी मी असते तर कधीच जीव देऊन मोकळी झाले असते कुठून दुर्बुद्धी झाली आणि त्या मूर्ख सौऱ्याच्या नादी लागलो, त्या चंपूमुळेच पुण्याहून गोव्याला बाईकवर निघालो आम्ही! .आणि तेही आत्चुला न कळवता तिकडे पुण्यात रहायला रूम नाही आणि इकडे..... इकडे तर हे लोक असला दणकून पोलीसी पाहुणाचार करताहेत, की इथून सोडायचं नावच घेत नाहीत, कोण कुठल्या एक्सिडेंटमध्ये अडकलो अन् या तोफेच्या तोंडी पडलो. बरं, या बाईने तर आम्हाला खरच गुन्हेगार समजून तसे सिद्ध करून दाखवायचा विडाच उचललाय वैजूने एकटीने बाहेर पडून खूपच मोठी रिस्क घेतलीये खरी, पण ती बिच्चारी एवढ्या बंदोबस्तात करणार तरी काय ? नाही, नाही, चुकलय माझ उगीचच तिला एकटीला पकू दिल मी मीच माझ्या मैत्रीणीचा जीव धोक्यात घातलाय. हाय रे देवा, आता काहीही झालं तरी आमची यातून सुटका शक्यच नाही. " नुसत्या कल्पनेनेच मयूला रडू कोसळल.