[५५]
अर्जुन म्हणाला
सन्यासाचे कसे तत्व त्यागाचे हि कसे असे |
मी जाणू इच्छितो कृष्णा सांगावे वेगवेगळे ॥ १ ॥
श्री भगवान म्हणाले
सोडणे काम्य कर्मे तो ज्ञाते सन्यास जाणती ।
फळ सर्व चि कर्माचे सोडणे त्याग बोलती ॥ २ ॥
दोष-रूप चि ही कर्मे सोडावी म्हणती कुणी ।
न सोडावी चि म्हणती यज्ञ-दान- तपे कुणी ॥ ३ ॥
तरी ह्याविषयी ऐक माझा निश्चित निर्णय ।
त्याग जो म्हणती तो हि तिहेरी भेदला असे ॥ ४ ॥
यज्ञ-दान- तपे नित्य करणीय अवश्यक ।
न सोडावी चि ती होती ज्ञानवंतास पावक ॥ ५ ॥
परी ही पुण्य कर्मे हि ममत्व फळ सोडुनी ।
करणे योग्य हा माझा जाण उत्तम निर्णय ॥ ६ ॥
नेमिले कार्य जे त्याचा संन्यास न जुळे चि तो । ॥
केला तसा जरी मोहे त्याग तामस बोलिला ॥ ७
कष्टामुळे चि जे कर्म सोडणे आग राखुनी ।
त्याग राजस तो वांझ न देखे आपुले फळ ॥ ८ ॥
करणे नेमिले कर्म कर्तव्य चि म्हणूनिया ।
ममत्व फळ सोडूनि त्याग तो मान्य सात्त्विक ॥ ९ ॥
कर्मी शुभाशुभी जेंव्हा राग-द्वेष न राखतो ।
सत्त्वांत मुरला त्यागी ज्ञने छेदूनि संशय ॥ १० ॥
अशक्य देहवंतास सर्वथा कर्म सोडणे ।
म्हणूनि जो फल त्यागी तो त्यागी बोलिला असे ॥ ११ ॥
तिहेरी फळ कर्माचे बरे वाईट मिश्रित ।
त्याग हीनास ते लाभे संन्यासी मुक्त त्यांतुनी ॥ १२ ॥
[५६]
ऐक तू मजपासूनि ज्ञात्यांचा कर्म-निर्णय।
परभारे चि हे कर्म करिती पांच कारणे ॥ १३ ॥
अधिष्ठान अहंकार तशी विविध साधने ।
वेगळाल्या क्रिया नाना दैव ते येथ पांचवे ॥ १४ ||
काया-वाचा-मने जे जे मनुष्य करितो जगी ।
धर्माचे वा अधर्माचे त्याची ही पांच कारणे ॥ १५ ॥
तेथ जो शुद्ध आत्म्यास कर्ता मानूनि बैसला ।
संस्कार हीन तो मूढ तत्त्व नेणे चि दुर्मति ॥ १६ ॥
नसे ज्यास अहंभाव नसे बुद्धीत लिप्तता ।
मारी विश्व जरी सारे न मारी चि न बांधिला ॥ १७ ॥
[५७]
ज्ञाता ज्ञेय तसे ज्ञान तिहेरी कर्म-बीज है।
क्रिया करण कर्तृत्व कर्मागे तीन त्यांतुनी ॥ १८ ॥
ज्ञाना-कर्मात कर्त्यात त्रिगुणी तीन भेद जे।
रचिले ते कसे ऐक गुण तत्त्वज्ञ वर्णिती ॥ १९ ॥
भूत-मात्रांत जे पाहे भाव एक सनातन ।
अभिन्न भेदलेल्यात जाण ते ज्ञान सात्त्विक ॥ २० ॥
भेद-बुद्धीस पोषूनि सर्व भूतांत पाहते।
वेगळे वेगळे भाव जाण ते ज्ञान राजस ॥ २१ ॥
एका देहांत सर्वस्व मानुनी गुतले वृथा ।
भावार्थ हीन जे क्षुद्र जाण ते ज्ञान तामस ॥ २२ ॥
नेमिले जे न गुंतून राग-द्वेष न राखतो ।
केले निष्काम-वृत्तीने कर्म ते होय सात्त्विक ॥ २३ ॥
धरूनि कामना चित्ती जे अहंकार पूर्वक |
केले महा खटाटोपे कर्म ते होय राजस ॥ २४ ॥
विनाश बेंच निष्पत्ति सामर्थ्य हि न पाहता ।
आरंभिले चि जे मोहे कर्म ते होय तामस ॥ २५ ॥
निःसंग निरहंकार उत्साही धैर्य-मंडित।
फळी जळो चले ना तो कर्ता सात्विक बोलिला ॥ २६ ॥
फल- कामुक आसक्त लोभी अस्वच्छ हिंसक ।
मारिता हर्ष- शोके तो कर्ता राजस बोलिला ॥ २७ ॥
स्वच्छंदी क्षुद्र गर्विष्ठ घातकी शठ आळशी ।
दीर्घसूत्री सदा खिन्न कर्ता तामस बोलिला ॥ २८ ॥
बुद्धीचे भेद जे तीन धृतीचे हि तसे चि जे ।
गुणानुसार ते सारे सांगतो वेगवेगळे ॥ २९ ॥
अकर्तव्ये बंध-भय कर्तव्ये मोक्ष निर्भय ।
जाणे सोडू धरू त्यांस बुद्धि सात्त्विक ओळख ॥ ३० ॥
कार्याकार्य कसे काय काय धर्म अधर्म तो ।
जीजाणू न शके चोख बुद्धि राजस ओळख ॥ ३१ ॥
धर्म मानी अधर्मास अंधारे भरली असे ।
अर्थजी उलटा देखे बुद्धि तामस ओळख ॥ ३२ ॥
जी इंद्रिये मन प्राण ह्यांचे व्यापर चालवी ।
समत्वे स्थिर राहूनि धृति सात्त्विक जाण ती ॥ ३३ ॥
धर्मार्थकाम सारे चि चालवी सोय पाहुनी ।
बुडवी जी फलाशेत धृति राजस जाण ती ॥ ३४ ॥
निद्रा भय न जी सोडी शोक खेद तसा मद ।
घाली झापड बुद्धीस धृति तामस जाण ती ॥ ३५ ॥
तिन्ही प्रकारचे आता सांगतो सुख ऐक ते ॥ ३६ ॥
अभ्यासे गोड जे होय दुःखाचा अंत दाखवी
जे कडू विख आरंभी अंती अमृत तुल्य चि ।
आत्म्यांत शुद्ध बुद्धीस लाभले सुख सात्त्विक ॥ ३७ ॥
आरंभी गोडसे वाटे अती मारक जे विख ।
भासे विषय संयोगे इंद्रिया सुख राजस ॥ ३८ ॥
निद्रा आळस दुर्लक्ष ह्यांनी आत्म्यास घेरुनी ।
आरंभी परिणामी हि गुंगवी सुख तामस ॥ ३९ ॥
इथे पृथ्वीवरी किंवा स्वर्गी देवादिकांत हि ।
काही कुठे नसे मुक्त प्रकृतीच्या गुणातुनी ॥ ४० ॥
ब्राह्मणादिक वर्णांची कर्मे ती ती विभागिली ।
स्वभाव सिद्ध जे ज्याचे गुण त्यास धरूनिया ॥। ४१ ।।
शांति क्षमा तप श्रद्धा ज्ञान विज्ञान निग्रह ।
ऋजुता आणि पावित्र्य ब्रह्म-कर्म स्वभावता ॥ ४२ ॥
शीर्य धैर्य प्रजा-रक्षा युद्धी हि अ-पलायन ।
दातृत्व दक्षता तेज क्षात्र-कर्म स्वभावता ॥ ४३ ॥
शेती व्यापार गो-रक्षा वैश्य-कर्म स्वभावता ।
करणे पडिली सेवा शूद्र-कर्म स्वभावता ॥ ४४ ॥
आपुल्या आपुल्या कर्मी दक्ष तो मोक्ष मेळवी ।
ऐक लाभ कसा मोक्ष स्व कर्मी लक्ष लावुनी ॥। ४५ ।।
जो प्रेरी भूत मात्रास ज्याचा विस्तार विश्व है।
स्व-कर्म-कुसुमी त्यास पूजिता मोक्ष लाभतो । ४६ ।।
उणा हि अपुला धर्म पर-धर्माहुनी बरा ।
स्वभावे नेमिले कर्म करी तो दोष जाळितो ॥ ४७ ॥
सहज प्राप्त ते कर्म न सोढावे सदोष हि।
दोष सर्व चि कर्मात राहे अग्नीत धूर तो ।। ४८ ।।
राखे कुठे न आसक्ति जिंकूनि मन निःस्पृह ।
तो नैष्कर्म्य महा-सिद्धि पावे सन्यास साधुनी ।। ४९ ।।
सिद्धीस लाभला ब्रह्म गांठी कोण्यापरी मग ।
ज्ञानाची थोर ती निष्ठा ऐक थोडयांत सांगतो ॥ ५० ॥
बुद्धि सात्त्विक जोडूनि धृतीचा दोर खेचुनी ।
शब्दादि स्पर्श टाळूनि राग-द्वेषास जिंकुनी ॥ ५१ ॥
चित्त वाचा तनू नेमी एकांती अल्प सेवुनी ।
गढला ध्यान-योगात दृढ वैराग्य लेउनी ॥ ५२ ॥
बळ दर्प अहंकार काम क्रोध परिग्रह ।
ममत्वासह सोडूनि शांतीने ब्रह्म आकळी ॥ ५३ ॥
ब्रह्म झाला प्रसन्नत्वे न करी शोक कामना ।
पावे माझी परा भक्ति देखे सर्वत्र साम्य जी ॥ ५४ ॥
भक्तीने तत्त्वता जाणे कोण मी केवढा असे ।
ह्यापरी मज जाणूनि माझ्यात मिसळे मग ॥ ५५ ॥
करूनि हि सदा कर्मे सगळी मज सेवुनी ।
पावे माझ्या कृपेने तो अवीट पद शाश्वत ॥ ५६ ॥
मज मत्पर वृत्तीने सर्व कर्मे समर्पुनी ।
समत्व न ढळू देता चित्त माझ्यात ठेव तू ॥ ५७ ॥
मग सर्व भये माझ्या कृपेने तरशील तू ।
मीपणे हे न मानूनि पावशील विनाश चि ।। ५८ ।।
म्हणसी मी न झुंजे चि हे जे मीपण घेउनी ।
तो निश्चय तुझा व्यर्थ स्वभाव करवील चि ।। ५९ ।।
स्वभाव सिद्ध कर्माने आपुल्या बांधिलास तू ।
जे टाळू पाहसी मोहे अवश्य करिशील ते ॥ ६० ।।
राहिला सर्व भूतांच्या हृदयी परमेश्वर ।
मायेने चाळवी त्यांस जणू यंत्रांत घालुनी ॥ ६१ ॥
त्याते चि सर्व भावे तु जाई शरण पावसी।
त्याच्या कृपा-बळे थोर शांतीचे स्थान शाश्वत ॥ ६२ ॥
असे गूढाहुनी गूढ बोलिलो ज्ञान मी तुज ।
ध्यानी घेऊनि ते सारे स्वेच्छेने योग्य ते करी ॥ ६३ ॥
सर्व गूढातले गूढ पुन्हा उतम वाक्य हे ।
हितार्थ सांगतो ऐक फार आवडसी मज ॥ ६४ ॥
प्रेमाने ध्यास घेऊनि यजी मज नमी मज ।
प्रिय तू मिळसी माते प्रतिज्ञा जाण सत्य ही ।। ६५ ।।
सगळे धर्म सोडूनि एका शरण ये मज |
जाळीन सर्व मी पापे तुझी शोक करू नको ॥ ६६ ॥
[६०]
न कथी हे कधी त्यास तपो-हीन अभक्त जो ।
श्रवणेच्छा नसे ज्यास माझा मत्सर जो करी ॥ ६७ ॥
सांगेल गूज हे थोर माझ्या भक्तगणांत जो।
तो त्या परम भक्तीने मिळेल मज निश्चित ॥ ६८ ॥
कोणी अधिक त्याहून माझे प्रिय करी चिना ।
जगी आवडता कोणी न होय मज त्याहुनी ॥ ६९ ॥
हा धर्म-रूप संवाद जो अभ्यासील आमुचा ।
मी मानी मज तो पूजी ज्ञान यज्ञ करूनिया ॥ ७० ॥
हे ऐकेल हि जो कोणी श्रद्धेने द्वेष सोडुनी ।
पावेल कर्म पूतांची तो हि निर्वेध सद्गति ॥ ७१ ॥
हे एकाग्र चित्ताने अर्जुना ऐकिलेस की ।
अज्ञान रूप तो मोह गेला संपूर्ण की तुझा ॥ ७२ ॥
अर्जुन म्हणाला
मोह मेला चि तो देवा कृपेने स्मृति लाभली ।
झालो निःशंक मी आता करीन म्हणसी तसे ॥ ७३ ॥
संजय म्हणाला
असा कृष्णार्जुनाचा हा झाला संवाद अद्भुत ।
थोरांचा ऐकिला तो मी नाचवी रोम रोम जो ॥ ७४ ॥
व्यास - देवे कृपा केली थोर योग-रहस्य हे ।
मी योगेश्वर कृष्णाच्या मुखे प्रत्यक्ष ऐकिले ॥ ७५ ॥
हा कृष्णार्जुन संवाद राया अद्भुत पावन ।
आठवूनि मनी फार हर्षतो हर्षतो चि मी ॥ ७६ ॥
स्मरूनि बहु ते रूप हरीचे अति अद्भुत ।
राया विस्मित होऊनि नाचतो नाचतो चि मी ॥ ७७ ॥
योगेश्वर जिथे कृष्ण जिथे पार्थ धनुर्धर ।
तिथे मी पाहतो नित्य धर्म श्री जय वैभव ॥ ७८ ॥
अध्याय अठरावा संपूर्ण
